دلم بدجوری گرفته بود ... یه جایی میخواست پر از نور و آرامش ... یهو تصمیم گرفتم برم قم ...ظهر راه افتادم و نماز مغرب حرم بودم ... چقدر آرام و سبک شدم ... انگار آدم تواین عالم نیست ... بعد نماز سریع برگشتم ... شب رسیدم با کلی آرامش و انرژی مثبت
ان مع العسر یسری ... فان مع العسر یسری
یادمه پارسال همین موقعها بود که با دانشگاه قرار داد بسته بودم و توی یک مرکز بهداشت کار میکرد یه منشی داشتیم که خیلی بداخلاقی میکرد خیلی اذیتم میکرد خیلی تحمل کردم و صبر کردم ...یادمه به خاطر اعصاب خوردی هایی که بهم میداد نتونستم یک ماه اسفند رو درس بخونم‌همش روزشماری میکردم قراردادم تموم بشه یه روز انقدر اشک آلود و ناراحت از دستش اومدم خونه که بابا تا دیدم رنگ از روش پرید اونو دیدم فهمیدم خودم چه حالیم اخی بابا چقدر این کلمه ی بابا برام پر از غمه ... بگذریم یادمه شبا خواب میدیدم مسوول امتحان تخصص همین منشیمون بود و سوالا رو اون پخش میکرد صحیح میکرد ... انگار نتیجه ی امسال تخصصم وابسته به تمام صبر و تحملی بود که اون سه ماه داشتم ... چه روزایی بود و گذشت... خداروشکر که الان دارم بازم درس میخونم و دعا میکنم برای منشی که با وجودش سبب خیر برای آزمایش و ظرفیت من شد شاید همین اتفاق ظرفیتی بود برای روزی علم ... خداروشکر برای این رزق بعد از اون همه سختی ...
حَسْبِی مَنْ کَانَ مُذْ کُنْتُ لَمْ یَزَلْ حَسْبِی حَسْبِیَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ
بخشی از کتاب شرح رسالة الولایة علامه طباطبایی:
اول حب می اید و سپس عشق می شود و بعد به وجد تبدیل می شود سر از پا نمی شناسد سپس وله می شود بعد می شود فنا...اول عاشق است و معشوق و عشق.در مرحله ی بعد خودش را فراموش می کند بعد از ان عشق را هم فراموش می کند جز معشوق هیچ چیزی باقی نمی ماند...
در این کتاب سیر عرفانی علامه طباطبایی به نثر در اومده ... و بخشی از اشعار ابو سعید ابوالخیر و مولانا و ...هم برای تفسیر مطالب اضافه شده ...
در این کتاب نوشته شده ما با یک سیر نزولی از چهار عالم به جهان مادی هبوط کردیم و حالا باید سیر صعودیمون در این چهار عالم در مسیر سعادت باشه از عالم مادی به مثال یا برزخ بعد عقل و بعد اسما الهی ... هر عالم حد وحصر عالم قبلی رو نداره و درک و لذت هاش در حدی بالاتر از قبلیه...توصیه می کنم بخونیدش...
یک دندانپزشک هستم ... همیشه آرزو داشتم طبیبی باشم که از ته قلب مریضامو دوست داشته باشم و همیشه صبورانه حتی در اوج خستگی به روی مریضام که سرشار از استرس هستند لبخند بزنم و مایه ی آرامششون باشم ...
برای همین نام محیصا رو انتخاب کردم ... دوست دارم پناهگاهی برای مریضام باشم هم برای بیمارانی که جواب تمام تعهد و تلاشمو با لبخند میدن هم بیمارانی که با بی انصافی باهر عارضه ی کوچیکی از کوره در میرن و باهام بداخلاقی میکنن ...
یکی از اساتیدمون میگفتن طبیب کسیه که خودش به دنبال مریضاش باشه نه اینکه بشینه مریضا بیان سراغش ...
طبیب عاشق درمانه، بدون هیچ چشمداشتی ...
اینجا می نویسم تا به خودم تلنگر بزنم میخواهم طبیب باشم ... یک طبیب که عاشق بیماراشه ...
در تقدیس طبابت همین بس که پیام بر مهربانی ها فرمودند: کسی که برای برآوردن نیاز بیماری تلاش کند، خواه نیاز او برآورده شود یا نه، همانند روزی که از مادر متولد شده است از گناهان پاک می گردد.
اَلا یا اَهلَ العالَم اَنَا الاِمام القائِم.
اَلا یا اَهلَ العالَم اَنَا الصَّمصامُ المُنتَقِم.
اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین قَتَلُوهُ عَطشاناً.
الا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین طَرَحُوهُ عُریاناً.
اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین سَحَقُوهُ عُدواناً.
آگاه باشید ای جهانیان که منم امام قائم، آگاه باشید ای اهل عالم که منم شمشیر انتقام گیرنده، بیدار باشید ای اهل جهان که جدّ من حسین را تشنه کام کشتند، بیدار باشید ای اهل عالم که جد من حسین را روی خاک افکندند، آگاه باشید ای جهانیان که حق جد من حسین را از روی کینه توزی پایمال کردند.
امروز در عزای شهدای عاشورا صورت مردان دیارمان گلی بود تا بگویند امام غریبمان فدای لحظه ای شویم که صورت زیبایتان روی خاک افتاد و با خون پیشانیتان گلی شد... امروز چادر زن های دیارمان خاکی بود تا بگویند بانوی عزیزمان فدای چادر خاکیتان شویم .... فدای لحظه ی غربت و حزنتان شویم ....
این روزا همه توی مرکز سیاه پوشیدند....
....شهادت شما ای امام مهربانم به ما یاد داد عزاداری برای شما امری شخصی نیست بلکه باید تمام اجتماع را درگیر کند....همه سیاه بپوشیم و مجالسی برای شما بر پا کنیم تا حق و ظلم را بشناسیم ....
ولی چه دشوار است قلبا با شما باشیم و اگر تیری به سویتان آمد با تمام وجود سپرتان باشیم.....
و چه تنهاست صاحب زمان ما که شیعیانی چون ما دارد....
باز صدا کنم ترا
ای سر و سامانی من
در گذر از حادثه ها
یار پریشانی من
سائل و مسکین تو ام
حاجت من وصال توست
از در خود مران گدا
شاه خراسانی من
السلام ای حضرت سلطان عشق
یا علی موسی الرضا ای جان عشق
از اینکه همه بهم میگن خانم دکتر خسته شدم ....احساس میکنم همه هویتمو از دست دادم و تمام شخصیتم به دکتر بودنمه....
دوست دارم با اسم فامیلیم صدام بزنن...ولی میترسم بهشون بگم چون همه جنبه صمیمی شدنو ندارن....
چرا آدما اینجورین...اولش بهت اعتنا نمیکنن ولی وقتی میفهمن دکتری رفتارشون عوض میشه ....
برا همین وقتی میخوام شخصیت یکی رو بفهمم به رفتارش با بقیه آدما توجه میکنم نه رفتارش با خودم:))
البته به همه هم بگم بهم نگو دکنر احساس صمیمیت بیش از حد میکنه اونم خوب نیست ...