جایی که صبر آدم لبریز میشه برای هرکس یک حد خاصی داره ... و دیروز صبرمنم از حد گذشت ... اینکه تو بخش تحمل کنی تا استاد بیاد بالا سرت و هربار دو ثانیه بیشتر برات وقت نگذاره ناراحت کننده اس البته نه از روی عمد بلکه به علت زیاد بودن دانشجوها و خواسته هاشون ... آخرش به جایی می رسه که گرفتی که با کلی زحمت از کام برداشتی و سر تحلیل لثه بخیه زدی با یک بخیه جدید اشتباه بخیه های دیگه ش باز بشه ... اونقدر اعصابم خورد شد که تمام کار رو به استاد سپردم و خودم دوست داشتم گریه کنم ... البته اشتباه خاصی نبود که نشه جبران کرد ولی چون جراحی به خاطر همین دقایقی که وسطش می گذشت طولانی شده بود واقعا عصبی و خسته شده بودم ... ولی شرمنده شدم از استادی که خودشم با وجود خستگی کلی منو دلداری داد، بعد باهام حرف زد تا آروم بشم و غر زدنای منو تحمل کرد و با وجودی که کاملا اعتماد به نفسمو از دست داده بودم تشویقم کرد جراحی رو خودم تموم کنم .... بعدم خیلی جدی بهم گفت هیچ وقت حق نداری تو جراحی عصبانی بشی چون اونوخ اشتباه پشت اشتباه رخ میده... برو دو تا نفس عمیق بکش و برگرد ... خدا رو شکر نتیجه ی جراحی خوب شد درسی هم شد برای من که انقدر زود ناامید نشم