وقتی کسی عزیزی رو از دست میده همه بهش میگن گریه کن، حرف بزن و همه تلاش می کنن مایه ی آرامشش باشن تا بتونه بر این داغ صبر کنه ... تا کمر راست کنه ... الان سه روزه عزای عمومیه ولی نمیدونم چرا آدمایی که از شهادت سردار وطنشون ناراحت نیستن درک نمی کنن که حداقل یه کم صبر کنن اونایی که داغدارن آروم بشن بعد حرفای به نظر منطقیشونو عنوان کنن ... حداقل بزارید عزیز از دست رفتمونو خاک کنن ... درک کنید تو رو خدا...
پی نوشت: سربازی که سرقنوت نماز دستشو پایین میاره که یک گلبرگ رو از یک بچه ی کوچولو بگیره ... بایدم سردار دل ها باشه ... حتما با این نماز لطیفش انقدر رضایت مهربان ترین مهربانان رو گرفته که انیس قلب ها مهرش رو به دل همه انداخته...