هر بخش پریودونشیوم یک راز مسحور کننده دارد... مثل لثه، انگار اوج تکامل لثه در biologic width نهفته است و گویی هستی B.W در رسیدن به دندان معنا پیدا می کند.اگر دندانی نباشد B.W هم دچار عدم می شود. وقتی تمام عوامل موضعی و سیستمیک دست به دست هم بدهند تا لثه به اوج تکاملش نرسد. این بافت با تمام وجود در مقابلشان قد علم می کند شاید دچار CAL شود ولی در هر شرایطی B.W دوباره ایجاد می شود. هیچ چیز نمی تواند ما را در رسیدن به اوج تکاملمان و هستی واقعیمان نا امید کند.
همه چیز از یک پری کلینیک شروع شد که در مورد اصول بهداشتی دهان و دندان و قضاوت در مورد شرایط بیمار صحبت میشد با استادای خوبی که فوق العاده دانش داشتن ...بعد ما رو میبردن سر کیس پرزنت های رزیدنت ها چقدر فک کردن به طرح درمان ها خوب و لذت بخش بود ...و بعد به کلینیک رسید... نمیدونم به لثه هاتون توجه کردید چقدر شکلشون خاصه به یک شیار باریک که بین لثه ی مارژینال و دندان هست توجه کردید و یا اینکه چطور بافت نرم لثه به دندون می چسبه ... وای از این جانکشنال اپیتلیوم که گاهی غرق میشم بین سلول هایی که خاص ترین وظایف عالم رو دارند ... لذت درمان پریو رو وقتی حس کردم که میدیدم همین بافت دوست داشتنی که در عذاب و bleeding هست و نجیب و بی سر و صدا درد می کشه وقتی جرم های مجاورشو برمی دارم چقدر سریع رو به راه میشه... انگار تمام سلول های لثه به آرامش می رسند و آن همه التهاب و درد فراموش میشه ...دیدن این لحظه ی آرامش لثه را آرزوست:)