همه ی آدما درد دارند. درد هر کس مخصوص خودشه ... فقط در این زمان و این لحظه باید این درد باشه تا تربیت بشیم... تا خالص بشیم ... انقدر دوستمون داره که میخواد فقط برای خودش تربیت بشیم...
همکلاسیم به شدت غمگینه سر یک سری اتفاقات خانوادگی خیلی بهم ریخته ...
بیمار اولم یک خانم افغانی که میخواست دندون عقلشو بکشم با سابقه ی فشار خون و بیماری قلبی بهش گفتم استرس داری گفت نه برای این دندونم ندارم استرسم برا تو خونه است پسر کوچیکم ۱۵ سالشه درسشو ول کرده کارم نمیکنه حالا با پسر بزرگم دعواش شده الان بهم زنگ زدن خودکشی کرده تو بیمارستانه ولی حالش خوبه...
بیمار دومم یک آقای نابینا که دندونای جلوش لق شده و تونستم‌امروز براش فاز اول درمانو انجام بدم ...
بیمار سومم یک کشیدن دندون عقل بود که از بیرون به استادم معرفی شده بودن که ازشون پول نگیرن ... امروز برام تعریف میکرد که برای یک خانمی تو دانشگاه کار میکنه و اون خانم‌به استاد من معرفیش کردن ...
قبلا برا مریضام‌خیلی ناراحت می شدم گاهی برای مشکلاتشون گریه می کردم اما حالا فهمیدم جایگاه آدما هیچکدوم ترحم آمیز نیست تا جایی که بشه باید بهشون کمک کرد اما ترحم نه ... تنها کسی که میتونه به همه ی ما ترحم کنند خداوند هستند که عاشق تک تک ماست و سختی های هممون نعمت خودشونه رحمت خودشونه حکمت خودشونه ... و چقدر آرامبخشه این خدایی که از مادر هم دلسوزتره ...شاید حضور این افراد سر راه من هم راهی برای تربیت من یا آزمایش من باشه ... و گاهی تلنگر به من که حواست هست کجایی ...
پی نوشت: مریض سومم بهم میگفت دفعه ی قبلی خیلی خوب برام‌دندون کشیدید رفتم پیش امامزاده کنار خونمون کلی دعاتون کردم...😍😍😍😍
- ۹۷/۰۲/۰۹
